บันทึกอารมณ์ วันที่ 5 - 01 -52
วันนี้หงุดหงิดใจมากครับ อาจเนื่องมาจากงานที่ค้าง และการทำงานที่ออฟฟิทด้วยครับ และยังมาคิดวนไปวนมาเกี่ยวกับรายได้ รายจ่ายที่ไม่ค่อยจะลงเอยกันด้วยครับ
เลยมีเรื่องที่ให้ต้องคิดวนเวียนอยู่ในหัวจนมืดค่ำ ป่านนี้
เรื่องมีอยู่ว่า เรามันคนรายได้น้อย ทำงานไปก็ใช้ไป ใช้ในสิ่งที่เราต้องการ หรือสนองความต้องการของผู้อื่นบ้าง เพื่อความสบายใจ อะไรทำนองนั้น จะขัดใจเด๋ว เราก็จะจบไม่สวยไม่ลงตัวในการใช้ชีวิตประจำวัน เฮ้อ...
การใช้ชีวิตอยู่ในสังคมเมืองอย่าง กรุงเทพมหานคร เมืองอมรฟ้านี้ ต้องอยู่บนพื้นฐานของทุนหรือเงินนั่นเอง ไม่มีเงินก็ทำไรไม่ได้ เดินออกจากบ้านก็ต้องใช้เงินแล้ว หิวน้ำยังต้องซื้อน้ำ 7 บาท ที่ร้านสะดวกซื้อ ขอเค้าก็ไม่มีใครให้ ช่วงปีใหม่ที่ผ่านมาก็ใช้เงินไปไม่ใช่น้อยครับ ตอนนี้ก็เลยมาคิดๆๆๆ เราลงทุนไปกับบ้านที่คาดเอาไว้ว่าจะใช้อยู่เมื่อแต่งานก็ประมาณ แสนนึงได้แล้ว ว่าที่หุ้นส่วนชีวิตก็ยังขอให้ซื้อเครื่องอำนวยความสะดวกให้อีก เฮ้ออ.... เราก็ได้แต่บอกว่า เราจะค่อยๆทำไปนะยังไม่มาอยู่ไ่ม่ใช่หรอ
วันนี้เราก็มานั่งคิดๆๆ นะว่า ถ้าเราไม่มีรถ ไม่มีบ้าน ไม่มีตังค์ มีแต่ตัวกับความรักและจริงใจเนี่ย เค้าจะยังคิดจะแต่งงานกับเรามั๊ย ในใจเราก็มีคำตอบเองว่า คงไม่ เพราะสังคมมันทำให้มีความคิดอย่างนั้น เค้าคงไม่อยากได้คนที่เป็นภาระที่ต้องดูแล ใครจะยอมให้คนอื่นๆมานินทาว่าต้อยต่ำ ไม่คู่ควรล่ะจริงมั๊ย
เฮ้อ ก็แค่คิดมาก บ่น ให้ลืมๆมันไปเท่านั้น
การมีชีวิตอยู่ในเมืองและในโลกเราเนี่ย ช่างยากจริงๆเลย ว่ามั๊ย ตอนนี้ทำได้ดีที่สุดคือให้กำลังใจตัวเองไปเรื่อยๆ เหนื่อยก็พัก แล้วลุกขึ้นมาสู้ต่อ แค่นั้น คงได้แต่งงานซักวัน
คติสอนใจ
เวลาคนเราขึ้นไปจนถึงจุดที่สูงๆ มีเงินเพิ่มมากขึ้น มีตำแหน่งใหญ่โต เรามักจะถอยหลังหรือเดินก้าวลงมาไม่เป็น ทั้งๆที่ก่อนที่เราจะมาถึงจุดนี้ เราก็ไม่มีเงิน ไม่มีตำแหน่งและหน้าตาในสังคมมาก่อน
ตำแหน่งทางสังคมคือ สิ่งที่เรากำหนดขึ้นมาเองทั้งนั้น หัวหน้า-ลูกน้อง, เศรษฐี-คนจน ทุกคนก็มีร่างกายเป็นมนุษย์เหมือนกัน ลองให้แก้ผ้าแล้วมายืนเรียงกัน บางทีอาจแยกไม่ออกก็ได้ จริงมั๊ย
หน้าตาทางสังคมคือ การคิดกลัว ว่าคนอื่นจะมองเราไปในทางที่ไม่ดี ไม่ถูก ไม่งาม
ทุกคนเกิดมาพร้อมความว่างเปล่า ทำไมเราถึงไม่ยอมรับจุดเริ่มต้นของเราล่ะ
"Creative think a lot Project"
เลยมีเรื่องที่ให้ต้องคิดวนเวียนอยู่ในหัวจนมืดค่ำ ป่านนี้
เรื่องมีอยู่ว่า เรามันคนรายได้น้อย ทำงานไปก็ใช้ไป ใช้ในสิ่งที่เราต้องการ หรือสนองความต้องการของผู้อื่นบ้าง เพื่อความสบายใจ อะไรทำนองนั้น จะขัดใจเด๋ว เราก็จะจบไม่สวยไม่ลงตัวในการใช้ชีวิตประจำวัน เฮ้อ...
การใช้ชีวิตอยู่ในสังคมเมืองอย่าง กรุงเทพมหานคร เมืองอมรฟ้านี้ ต้องอยู่บนพื้นฐานของทุนหรือเงินนั่นเอง ไม่มีเงินก็ทำไรไม่ได้ เดินออกจากบ้านก็ต้องใช้เงินแล้ว หิวน้ำยังต้องซื้อน้ำ 7 บาท ที่ร้านสะดวกซื้อ ขอเค้าก็ไม่มีใครให้ ช่วงปีใหม่ที่ผ่านมาก็ใช้เงินไปไม่ใช่น้อยครับ ตอนนี้ก็เลยมาคิดๆๆๆ เราลงทุนไปกับบ้านที่คาดเอาไว้ว่าจะใช้อยู่เมื่อแต่งานก็ประมาณ แสนนึงได้แล้ว ว่าที่หุ้นส่วนชีวิตก็ยังขอให้ซื้อเครื่องอำนวยความสะดวกให้อีก เฮ้ออ.... เราก็ได้แต่บอกว่า เราจะค่อยๆทำไปนะยังไม่มาอยู่ไ่ม่ใช่หรอ
วันนี้เราก็มานั่งคิดๆๆ นะว่า ถ้าเราไม่มีรถ ไม่มีบ้าน ไม่มีตังค์ มีแต่ตัวกับความรักและจริงใจเนี่ย เค้าจะยังคิดจะแต่งงานกับเรามั๊ย ในใจเราก็มีคำตอบเองว่า คงไม่ เพราะสังคมมันทำให้มีความคิดอย่างนั้น เค้าคงไม่อยากได้คนที่เป็นภาระที่ต้องดูแล ใครจะยอมให้คนอื่นๆมานินทาว่าต้อยต่ำ ไม่คู่ควรล่ะจริงมั๊ย
เฮ้อ ก็แค่คิดมาก บ่น ให้ลืมๆมันไปเท่านั้น
การมีชีวิตอยู่ในเมืองและในโลกเราเนี่ย ช่างยากจริงๆเลย ว่ามั๊ย ตอนนี้ทำได้ดีที่สุดคือให้กำลังใจตัวเองไปเรื่อยๆ เหนื่อยก็พัก แล้วลุกขึ้นมาสู้ต่อ แค่นั้น คงได้แต่งงานซักวัน
คติสอนใจ
เวลาคนเราขึ้นไปจนถึงจุดที่สูงๆ มีเงินเพิ่มมากขึ้น มีตำแหน่งใหญ่โต เรามักจะถอยหลังหรือเดินก้าวลงมาไม่เป็น ทั้งๆที่ก่อนที่เราจะมาถึงจุดนี้ เราก็ไม่มีเงิน ไม่มีตำแหน่งและหน้าตาในสังคมมาก่อน
ตำแหน่งทางสังคมคือ สิ่งที่เรากำหนดขึ้นมาเองทั้งนั้น หัวหน้า-ลูกน้อง, เศรษฐี-คนจน ทุกคนก็มีร่างกายเป็นมนุษย์เหมือนกัน ลองให้แก้ผ้าแล้วมายืนเรียงกัน บางทีอาจแยกไม่ออกก็ได้ จริงมั๊ย
หน้าตาทางสังคมคือ การคิดกลัว ว่าคนอื่นจะมองเราไปในทางที่ไม่ดี ไม่ถูก ไม่งาม
ทุกคนเกิดมาพร้อมความว่างเปล่า ทำไมเราถึงไม่ยอมรับจุดเริ่มต้นของเราล่ะ
"Creative think a lot Project"
ความคิดเห็น